Buquoyski grobowiec jest wyraźną dominantą cmentarza nowohradzkiego. Powstał na podstawie projektu Josefa Schulza w latach 1902–1904 jako neogotycka piętrowa kaplica podzielona na dwie części: kryptę na parterze i kaplicę na piętrze. Najwyraźniejszym elementem wnętrza jest mariańska mozaika zaprojektowana przez Maxa Švabinskiego i kamienny relief nad portalem na parterze z herbem i mottem rodowym „Dieu et mon Roi“ (Bogu i memu królowi). W grobowcu znajduje się osiem trumien ze szczątkami Buquoyów i ich krewnych, rodzeństwa z rodu Cappy. Kolejni członkowie rodu Buquoy są pochowani we wcześniejszym grobowcu rodzinnym, który powstał na rozkaz hrabiny Marii Magdaleny w kościele novohradzkim w XVII w.
Ciekawostka:
Grobowiec znajduje się na skraju novohradzkiego cmentarza, na którym pochowano kilka cenionych osobowości z historii miasta. Obok znanych kościelnych dostojników z zakonu serwitów warto wspomnieć przynajmniej novohradzkiego archiwistę i autora książek o historii miasta i włości Nové Hrady Antona Teichla. Grobowiec jest dostępny do zwiedzania dla grup.